Rozdział 2

- Kelsey! Kelsey! – usłyszałam za swoimi plecami. Mama biegła do mnie cała zapłakana. Strażnicy zatamowali jej drogę, a mnie zaprowadzono na scenę.
- Jak się czujesz kochanie? – spytała szyderczo kobieta, która mnie wcześniej wylosowała. Zamilkłam patrząc się tępo w przestrzeń. Nadal myślałam, że to dobry żart.
- No cóż.. przejdźmy zatem do wyboru chłopca, który dołączy do naszej szczęśliwej trybutki! – Spojrzałam na kobietę z nienawiścią. Szczęśliwej? Czy ci durni kapitolińczycy myślą, że pójście na pewną śmierć jest dla mnie niesamowitym szczęściem? To jest po prostu żałosne.
- Chłopcem, który stanie do walki razem z Kelsey jest… Michael Space! – o nie. Tylko nie on. Z tłumu wyłania się wysoki osiemnastolatek, mój wróg numer jeden. Od dzieciństwa dokuczał mi ile wlezie. Nienawidziliśmy się. Jednak teraz wyczułam w nim strach, którego dotąd nie znałam. Czyżby pierwszy raz  przestraszył się śmierci?
- Proszę państwa! A oto trybuci pierwszych Głodowych Igrzysk! Proszę o oklaski! – zawołała kobieta do tłumu. Nikt nie zamierzał klaskać. Nie w tej chwili. Niemalże na każdej twarzy zauważyłam ból i smutek. Niektórzy cicho popłakiwali. Nie tylko ja nie potrafiłam uwierzyć w to co się teraz dzieje. Zerknęłam na Michaela. Był przygaszony i cichy. Nie był sobą.
*
Siedziałam w kącie jednego z pokoi w wielkim pociągu. Płakałam. Po wybraniu nas na trybutów, zaciągnęli mnie do pociągu nie pozwalając nam na pożegnanie z rodzicami. Co teraz przeżywa moja matka? Ma tylko mnie. Ojciec zginął w wojnie. Chociaż nie wyobrażam sobie mojej wygranej, mam zamiar wrócić do dystryktu cała i zdrowa.
- Mogę wejść? – ktoś spytał cicho przy drzwiach. Uniosłam głowę i zobaczyłam, że to Michael. – Nieźle nas w to wrobili co? A już myślałem, że po wojnie będę żyć w spokoju i szczęściu.. ale to tylko tanie złudzenie.
Byłam zdziwiona. Odezwał się do mnie nie rzucając przy tym żadnego przykrego komentarza.
- Jeżeli nie masz nic przeciwko to możemy razem obejrzeć losowanie w innych dystryktach. – zaproponował. Kiwnęłam w milczeniu głową i usiadłam na łóżku. Michael włączył ogromny telewizor i ukazała się nam scena z dystryktu pierwszego. Było tak jak u nas. Wszyscy zaskoczeni, płakali i krzyczeli z rozpaczy. We wszystkich dystryktach wybierali przestraszone dzieci, najczęściej młode i niedoświadczone. Westchnęłam cicho. Przynajmniej szanse na przeżycie mamy wyrównane.
- Myślisz, że wygramy? Mamy szansę. – szepnął brunet patrząc mi głęboko w oczy.
- Dlaczego tak się do mnie odzywasz? – spytałam. Nareszcie się odważyłam.
- A po co być dalej chamskim i wrednym. Opłaciło się to? Nie. I tak zginę… Zgoda? – wyciągnął ręke, a ja niepewnie ją uścisnęłam.
- Słyszałaś o planie Igrzysk? Najpierw jak dojedziemy do, dwulicowego nawiasem mówiąc, Kapitolu odbędzie się parada trybutów gdzie będziemy się prezentować światu. Potem będzie kilka treningów i na koniec…śmierć. – miał racje. Dobrze skojarzył występ na arenie. Śmierć. Ciekawe jakie to uczucie umierać z ręki drugiego człowieka. Wzdrygnęłam się na myśl o tym.
- O co w tym wszystkim chodzi? Dlaczego dzieci?  - znów się rozpłakałam.
- Rozmawiałem z Lilian, kobietą co nas wylosowała i powiedziała, że po wojnie Kapitol nadal był wściekły na to, że mu się postawiliśmy. Wiedział, że teraz po wielu zniszczeniach i licznych stratach nie zdołamy się mu postawić. I miał racje. Prezydent chciał nam dać jasno do zrozumienia, że w porównaniu z potęgą Kapitolu jesteśmy niczym. Urządził igrzyska, na które pojadą dzieci, na pewną śmierć. Dlaczego dzieci? Ponieważ stolica chce szczególnie ukarać dorosłych za to, że się im postawili. Chcę im zabrać to co dla nich najcenniejsze. Czyli nas. – Michael mówił to z goryczą i smutkiem. Rozumiałam go teraz jak nikt inny.
- Dzieciaki! Dojeżdżamy do Kapitolu! – Lilian zawołała nas, a my podeszliśmy do okna. Rozsunęliśmy zasłony i ujrzeliśmy ogromny Kapitol. Zewsząd oblewała go woda jakby chciał odgrodzić się od innych.  Brzydził się nas. Ludzi niższego pokroju.
- Jak ja uwielbiam to miasto! – rozanielona Lilian skakała przy oknie podziwiając widoki. Po chwili wjechaliśmy na peron.  Kątem oka zauważyłam jakiś ruch. O nie. Czy to?..
Na peronie stało chyba około dwustu osób. Czekali na nas, czy na pociąg? Po chwili uzyskałam odpowiedź. Wszyscy ludzie zaczęli do nas machać, wiwatować i rozsyłać buziaki.
- Skąd oni wiedzieli, że tu przyjedziemy? – spytałam się Michaela. Zamiast niego usłyszałam odpowiedź od Lilian.
- Jak to skąd? Wasz występ na arenie jest transmitowany na cały świat! Każdy o was słyszał i każdy się wami zachwyca! To wszystko dla ludzi!
Nie mogłam uwierzyć w to co powiedziała. Jak można być tak okrutnym człowiekiem, żeby cieszyć się z czyjejś śmierci? Jak można nas tak upokorzyć przed całym światem? Teraz zrozumiałam jedno. Wojna się jeszcze nie skończyła, a Kapitol wciąż domaga się krwawej zemsty.
~*~
2 rozdział za nami ;3 Następny pojutrze :) Jak wam sie spodobał i chcecie więcej dajcie ciepły komentarz - WIELKA MOTYWACJA DLA AUTORKI :) Lub też dajcie krytyczny komentarz, bo przecież nie jestem idealna i czasem popełniam jakieś błędy więc jeżeli wam się coś nie podoba to śmiało mówić, a ja postaram się to w przyszłości naprawić! :) //Kels.